باب های جالبی هستند. یکی شرح ابراهیم که از ترس جان در هر سرزمینی که وارد می شود ساره را خواهرش و نه زوجه اش معرفی می کند. دومی سرگذشت لوط که ابتدا برای خلاصی دو مهمانش (فرشته های خداوند) دختران باکره اش را به جماعت شهوانی مردهای شهر پیشنهاد می دهد و بعد همان دو دختر به زعم این که پس از نابودی سدوم و عموره بشری در دنیا نمانده پدر خود (پیامبر خدا)‌ را مست می کنند و هر دو در دو شب متوالی از او حامله می شوند!

در دفاع از ابراهیم ذکر این نکته لازم است که ساره خواهر ناتنی (از مادر جدای ) ابراهیم بوده است و در عین حال زوجه ی او.

حالا چند فرضیه (با فرض این که خداوند وجود دارد و تورات و انجیل و قرآن وحی خداوند هستند) مطرح می شود:

یکی این که خداوند در ابتدا بیشتر بشری و انسانی بوده و درک موقعیت داشته. دوم این که اصولا همین الان هم بشری هست و درک انسانی دارد و نماینده های بر حقش روی زمین حسابی سخت گیر تر هستند. سوم این که تمام این حکایت ها فقط سمبولیک هستند. چهارم این که ما زیادی سخت می گیریم. پنجم این که زیادی جدی می گیریم. ششم این که اصولا خداوند گار عالم چرا بانوان محترمه را اصولا داخل آدم حساب نمی کنه!!!!

هفتم این که اگه بحث الهی بودن و وحی بودن رو بگذاریم کنار و فرض کنیم اینها میراثی از تاریخ نگاری و به هر صورت نوشته هایی از چهار هزار سال قبل هستند تاریخ و جامعه ی اون زمان بسیار جالب هست و رشدی که بشر از اون زمان تا به حال کرده و همین طور خصلت هایی که در بشر دست نخورده و به همان شکل هزاران سال بعد که امروزه روز هست هنوز وجود داره.

دوستتون دارم. خوش بگذره. به امید دیدار