عالي بود. هوس كرسي كرده بودم,حسابي و طبق معمول هميشه كه خيلي خيلي خوش شانس هستم صاف از آسمون يه كرسي سبز شد. كلي كيف كردم.

نمي تونم تشخيص بدم كه به كجا تعلق دارم. مسلما علايق من و كساني كه دوستشون دارم اينقدر پراكنده هستند كه جمع كردن همه شون در يك جا غير عملي به نظر مياد. اما وقتي كه بيشتر فكر مي كني مي بيني چه اهميت داره اگه كساني كه دوستشون داري بهت چسبيده باشند يا اين كه از اينجا تا دورترين فاصله ي دنيا ازت دور باشند.

خدا رو صدهزار بار شكر, اينجا نه كسي شكسته شده, نه كسي مشكل جدي اي پيدا كرده و نه كسي بيماري اي داره.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار