تشکر به خاطر تمام پیام‌های تبریک. خصوصاً دوستانی‌ که مدت هاست ازشون بی‌ خبر بودم.

بر خلاف اونچه فکر می‌کردم، بچه داری کار جالبی‌ هست! جالب‌ترین قسمتش اینه که بچه فقط پیام باینری می‌فرسته، صفر یا یک. تو باید کشف کنی‌ منظور چی‌ هست و چه کاری راحتش میکنه. راستی‌ راستی‌ اگه گل آقا نبود من اصلا نمیدونستم یه بچه چند روزه رو چه میشه کرد.

این بچه فعلا مثل فرشته‌ها آرومه، آنقدر که گاهی دلم میسوزه. میگند از چند هفته دیگه تغییر میکنه. امیدوار هستم همینطور آروم بمونه، هم به خاطر خودش، هم به خاطر من. از طرفی‌ سعی‌ می‌کنم خودم رو برای حالت نا آروم هم آماده کنم.

یه مقاله جالب از سایت یاهو در مورد وضع اقتصادی ایران.

کلّ بحث اینه که درسته که تحریم‌ها سفت و سخت هستند، امّا با ترفند‌های دولت، از جمله بالا بردن قیمت دلار، که بنا بر این جلوی خروج بی‌ رویه دلار از کشور رو میگیره، و از طرفی‌ هم کمک میکنه به این که دولت از راه فروش دلار (حاصل از نفت) به بخش خصوصی واسه خودش کلی‌ ریال دست و پا کنه، اثرات این تحریم قابل تحمل شدند.

ولی‌، استاندارد زندگی‌ مردم به دلیل تورم بی‌ رویه بسیار پایین اومده. اجناس واردتی، مشاغل‌ای که به قیمت دلار حسّاس بودند، و کارخانجاتی که واردات از خارج داشتند، به شدت آسیب دیده اند.

از طرفی‌ برخی‌ تولیدت داخلی‌ (مثلِ لوازم آشپزخانه و برقی‌) به دلیل قیمتِ پایین تولیدات داخلی‌ در رقابت با مدل خارجیشون خیلی‌ بهتر و بیشتر فروش می‌رن، که باعث شکوفایی اون سری صنایع میشه.

مردم هم که دیگه نمیتونن دلار رو از ایران خارج کنند (صرف نمیکنه)، سرمایه شٔون رو در مسکن به کار انداخته اند، که بنا بر این باعث رونق نسبی‌ بازار مسکن شده.

خلاصه درسته که وضع خرابه، ولی‌ نه اونقد که دولت رو به زانو در بیاره.

امیدوارم یه چیز خوبی‌ از توش در بیاد. به هر حال. خیلی‌ اوضاع دلپذیری نیست.

دوستتون دارم، خوش بگذره، به امید دیدار