برنامه تلوزیونی من و تو، مسابقه شعر یادت نره رو نگاه می‌کنم. یه چیز خیلی‌ جالب رو متوجه شدم. شعر‌های دهه ۱۳۷۰ به قبل رو بلد هستم. دهه ۷۰ به بعد رو اصلا!!! گمونم ارتباطی‌ به تموم شدن دره دبیرستان و ورود به دانشگاه و مزدوج شدن داره. دقت که می‌کنم میبینم حالا هم همیشه به موسیقی‌‌های دهه هفتاد به قبل، تا دهه بیست بیشتر کشش دارم تا جدید ها. اسمش پیر شدن هست، سلیقه هست، نسل هست، یا چسبیدن به میراث قدیمی‌، نمیدونم. هر چی‌ هست، همینه که هست!

از جدید ها، موسیقی‌ غربی رو بیشتر گوش دادم و به گوشم آشناست. صد البته موزیک پاپش.

به هر حال که بعد از خارج شدن از ایران ارتباطم با موزیک و فیلم و سریال های‌ جدید قطع شد. اونقد که می‌تونم بشمارم چیا رو دیدم. مکس، مارمولک، جدایی نادر از سیمین، قهوه تلخ تا نصفه، فیلم زنان بدون مردان، و حالا دو تا از شو‌ها ی برنامه من و تو: صد آهنگ منتخب و همین برنامه شعر یادت نره.

اما هنوز با اون قبلی‌ ها، سریال های‌ دهه پنجاه، رمان‌ها ی دههِ چهل و پنجاه، و همون موسیقی‌ های‌ پاپ, ایضاً بند تمبونی, و بعضا تصنیف های‌ زیبای موسیقی‌ ایرانی‌ کلی‌ کیف می‌کنم.

برادر محترم میگفت در دوران حاملگی‌ به موومان های‌ دوم موسیقیدان‌ها گوش بده، واسه بچه خیلی‌ خوبه. بنده عمرا بتونم موومان گوش بدم. با توجه به این که یکی‌ از دوستامون در دوره حاملگی‌ شجریان گوش می‌داده و بنابر این نوزاد بعد از تولد با آهنگ شجریان میخوابیده، من فکر کنم این بچه دنیا که بیاد با آهنگ مرتضی‌ احمدی و جلال همتی و (خیلی‌ که بخوایم لطف کنیم) داود بهبودی تخت بخوابه!!

و…موومان دوم و بتهوون و اینها هم اصولا و کلا توی کار من نیست. شرمنده برادر موزیسین عزیزمون هستیم، بد فرم.

دوستتون دارم، خوش بگذره، به امید دیدار