از تمام جملات تورات این سری رو خیلی می پسندم که می گه:
هر چیز را زمانی است. …
مدتیه که برایم من تمام زمان ها شده زمان نوشتن و زمان خوندن.
شاید اگه به حرف معلم انشای دوم راهنمایی ام گوش می دادم و می رفتم ادبیات می خوندم, یا به حرف مامان و بابام گوش نمی دادم و می رفتم تئاتر می خوندم الان یه نویسنده یا کارگردان شده بودم.
از طرفی فکر می کنم در اون صورت دیگه کانادا نمی تونستم بیام و زندگی کنم.
به این چیزها که فکر می کنم می بینم که مامان و بابام حق داشتند اگه من رو هل دادند به طرف مهندسی.
وقتی همه جا ساکت هست و خودم هم تنها هستم توی فکرم یه چیزی شروع می کنه به شکل گرفتن. فرقی نداره ممکنه خواب خواب باشم و یهو بیدارم می کنه. اینه که این مدت که تنها بوده ام شب ها رو خیلی کم خوابیده ام وخیلی بد.
یه شعر یا یه مفهوم یا یه فکر یهو بیدارم می کنه و دیگه نمی تونم خودداری کنم. می نویسم و می نویسم.
خیلی از مطالب رو با این که گل آقا نیست خودسانسوری می کنم چون می دونم برای ابرازش باید ادله و براهین محکم داشته باشم ومن ندارم. بعضی های دیگه رو هم می ترسم که بنویسم. اگر در آینده جراتی پیدا کردم اونها رو هم مینویسم.
ترسم از اینه که این نوشتن و خوندن مداوم و بیش از حد بشه تمام زندگیم و دیگه به هیچ کار دیگه نرسم و دل ندم.
یه چیز دیگه هم بهم می گه گل آقا که برگرده همه چیز می شه مثل اول و من هم برمی گردم سرجای اولم و سر زندگی اولم و دوباره می شم کت بالوی سابق راحت و آسوده و زندگی ام رو می کنم.
این حس قبلا فقط با شنیدن یک سری آهنگ های خاص در من به وجود می اومد. و باعث می شد برای خودم بنویسم و گاهی که نوشتن ام نمی اومد باعث می شد برای خودم آواز بخونم.
ای دریغا که عاشق آواز خوندن ورقصیدن و نوشتن ام.
عجب کت بالوی سربه هوای خوشگذرون وعیاشی.
دوستتون دارم, خوش بگذره, به امید دیدار