و زن فكر مي كرد و فكر مي كرد و رويا جان مي گرفت…
و زن در اين انديشه كه كاش اصلا نديده بود و نمي شناخت…
و در ترس از اين كه به خاطر يك خودخواهي و شايد روياي واهي همه زندگي اش ويران شود…
و روحش را از دست دهد…
و اي كاش كه رويا جان بازد…
و پناه بر خداوند از زماني كه رويا تمام زندگي را بر هم زند…
و زن نمي تواند زندگي كند…و نمي تواند فكر كند… و آرام ندارد…
فقط و فقط رويايي است كه مي آيد و مي رود و محو نمي شود…
خداوند بايد كه كمك كند… كه از عهده زن خارج است…
پناه به او كه عشق را آفريد…
پناه به او كه رويا را آفريد…
پناه به او كه واقعيت را آفريد…
.
.
نگران نشين بابا… يه كم هم من مي خوام مثل بقيه شاعرانه وبلاگ بنويسم ديگه. همه سالم و سرحال هستند.
براي من يكي فقط تو رو خدا دعا كنين.تازگي گيج و گول شدم حسابي.

دوستتون دارم, خوش بگذره, به اميد ديدار